„Leci Apelijotes pozad z tejże strony –

omawia swe lenistwo, że był zabawiony,

gdy królewnę omdlałą kraju wschodowego

do zdrowia powiewaniem przywrócił pierwszego,

która mieszka na wyspie jeziora wielkiego,

Banaluką się zowie z urodzenia swego.”

H. Morsztyn (Historyja ucieszna o Królewnie Banialuce, 1620, Rozdział IX, w. 85-90)

 

Koncept projektowy znalazł swój początek w historycznym romansie, a jego narrację wyróżniają główne elementy opowieści symbolizujące nadzieję, wiarę i miłość, zamrażając je jako cechy architektoniczne w kierunku architektury zrównoważonej i etycznej, gdzie sama ekspresja jest celebrowana przez poezję.

 

Projektowany budynek, stylizowany jest na postać magicznej istoty (takiej jak wiatr Apelijotes, wskazujący Księciu drogę do Królewny), anioła z rozłożystymi skrzydłami i mglista twarzą, symbolizując nadzieję i wiarę, połączoną z tajemniczością i ciekowością.

 

„a z lekkich piór na ziemię mokrości padały – 

skrzydła wodą spłynęły, twarz chmura okryła”

H. Morsztyn (Historyja ucieszna o Królewnie Banialuce, 1620, Rozdział IX, w. 44-45)

 

Obiekt składa się z przeskalowanej „głowy” zawieszonej nad głównym wejściem, która obserwuje przybywających ludzi oraz dwóch części, w których konstrukcja formuje zgięte, ułożone w spoczynku skrzydła, służące do łapania wiatru, zbierania wody deszczowej, a pokrycie ich panelami elewacyjnymi i dachem szedowym imituje układ piór. Ma to za zadanie portretować magię, cuda i tajemnice nowoczesnego lalkarstwa.

 

Elewacja zawieszonego nad wejściem głównym teatru została wykonana z półprzeźroczystych paneli. Dzięki podświetleniu od środka i przenikającemu światłu na froncie budynku powstaje efekt gry cienie i można zaobserwować przeskalowane sylwetki ludzi spacerujących po muzeum lalek. To rozwiązanie pozwala również na prowadzenie przedstawień i projekcji na głównej elewacji budynku. 

 

Światło odgrywa wiodącą rolę, nie tylko na elewacji budynku, ale również na posadzce i we wnętrzu teatru wskazując odwiedzającym drogę po korytarzach będąc nieopuszczającym ich przewodnikiem. Wnętrze sali głównej swoją kolorystyką nawiązuje do wnętrza istniejącego teatru które jest dobrze znane odbiorcom i kojarzone z Teatrem Banialuka. Zostało zachowane w odcieniach czerni i czerwieni z dodatkiem purpurowego światła wskazującego drogę, jak jeden z baśniowych wiatrów „przewodników”.

 

„Subsolanus wprzód stanie w szacie purpurowej”

H. Morsztyn (Historyja ucieszna o Królewnie Banialuce, 1620, Rozdział IX, w. 65)

 

W celu połączenia tradycji z nowoczesnością, bardzo odważna bryła teatru głównego została zestawiona z prostą formą dwóch skrzydeł, gdzie część z biblioteką została zaprojektowana w monumentalnym stylu, który jest charakterystyczny dla architektury obiektów publicznych (w tym bibliotek). Ułatwia to identyfikację funkcji budynku oraz dzięki symetrycznemu podziałowi elewacji zachowuje harmonie pierzei ul. Władysława Broniewskiego. Natomiast wykorzystanie konceptu dachu szedowego do projektu łapacza wiatru jest nawiązaniem do historii architektury zakładów włókienniczych w Bielsku-Białej i pracowni krawieckiej w teatrze.

 

Projekt stawia na innowacyjność i wykorzystanie efektu Venturiego w celu poprawy warunków miejskich oraz zapewniając naturalną wentylację w budynku, a w szczególności pracowni warsztatowych działając na zasadzie tradycyjnych perskich łapaczy wiatru używanych już w XIV wieku.